Bir Değer Arayışı: Vefâ

Vefâ, yalnızca bir kelime değil; derin bir rûh hâli, bir yaşam felsefesi, insanların kalplerini birbirine bağlayan sarsılmaz bir bağdır. 

Ne yazık ki günümüzde vefâ, modern hayâtın karmaşası, hızlı yaşam döngüsü ve çıkar ilişkileri arasında kaybolmuş bir değer olarak karşımıza çıkmaktadır. 

Vefâ, geçmişin nostaljik bir hâtırası gibi, kitapların sayfalarında, şarkılarda ve şiirlerde sıkça anılan bir kavram olarak kalmış, günümüz insanı için ise giderek daha da unutulmaya yüz tutmuştur.

İstanbul’un tarîhî ve kültürel zenginliklerinden biri olan Süleymaniye, yalnızca mimârî güzelliğiyle değil, aynı zamanda şehir tarihinin derin anlamlarını ve rûhsal mîrâsını simgeleyen bir semt olarak ön plana çıkmaktadır. 

Hemen yanıbaşında ise Vefa bulunmaktadır. 

Vefa semti adını, büyük bir mutasavvıf olan Şeyh Vefa'dan almıştır. Aslen Konyalı olan Şeyh Vefa, Fatih Sultan Mehmet'in İstanbul'u fethetmesinden sonra buraya gelerek bugünkü Vefa semtine yerleşmiştir. 

Hatta bu semtte bir külliye yaptırmış ve vefâtından sonra Fatih Sultan Mehmet tarafından kendisi adına bir cami ve hamam inşa ettirilmiştir. 

Zamanla semt de onun adıyla anılmaya başlamıştır.

Fatih Sultan Mehmet ve Sultan Süleyman’ın muhteşem medeniyetinin izlerini taşıyan bu tarihî mekânlar, sâdece bir ibâdet yeri olmanın ötesinde, vefânın somut bir örneği olarak karşımıza çıkmaktadır. 

İstanbul'un fâtihi Sultan Mehmet ve “Kanûnî” olarak bilinen Sultan Süleyman, aynı zamanda “Adâletli Sultan” olarak anılmayı da hak eden birer liderdir. 

Onların döneminde, adâlet ve vefâ, toplumun temel taşları hâline gelmiştir.

Süleymaniye’nin ve Vefa'nın taş duvarları arasında, bu kadîm değerlerin yankılarını duymak ve  hissetmek mümkündür. Oralarda yankılanan dualar, gözlerden süzülen yaşlar ve sabırla bekleyen gönüller, hâlâ vefâ duygusunun yaşatıldığı bir mekân oluşturuyor. 

Modern hayâtın hızlı temposu içinde kaybolmuş olan vefâ, bu tarihî duvarlarda sığınak bulmuş gibidir.

Günümüz dünyası, hız ve teknoloji ile birlikte insan ilişkilerinde bir kopuşu da beraberinde getirmiştir. 

Şehir hayâtında herkes bir yere yetişme telâşında, sosyal ilişkilerde rekâbet ve kaygı hâkim. 

Bu koşullar, insanların iletişimini yüzeysel hâle getirirken, ilişkileri de geçici ve güven kırılgan bir düzeye indirgemektedir. 

Dostluklar, yalnızca bir fotoğraf karesinden ibâret kalmış, akrabalık bağları ise bayram mesajlarıyla sınırlı bir anlam taşımaktadır. 

Artık insanlar, birbirlerine yardım etmek yerine kendi çıkarlarını önceliklendirmekte ve bu durum vefânın arka planda kalmasına sebep olmaktadır. 

Vefâ, modern yaşamın karmaşasında unutulmuş bir erdem olarak, insan ilişkilerinin derinliğini kaybetmesine yol açmaktadır. 

Ancak Süleymaniye ve Vefa, bu duygunun yeniden hatırlanması için bir umut kaynağıdır. 

Sâdece bir semtin adı değildir Vefa... Oraya adım atan herkes, belki de farkında olmadan o eski ve kadîm vefâ duygusunun nefesini hisseder. 

Süleymaniye ve Vefa gibi benzer tarihî camilerin taş duvarlarında yankılanan dualar, oradaki sessiz nasihatler, insanlara geçmişin sıcaklığını ve dostluğun değerini hatırlatmaktadır. 

Her köşesinde bir vefâ örneği saklı olan bu tarîhî ve kültürel zenginliğe sâhip mekânlar, insanların özlem duyduğu eski dostluğu bulması için bir kapı aralamaktadır.

Vefâ, yalnızca büyük bir sadâkat duygusu değil, aynı zamanda bir toplumu ayakta tutan manevi bir bağdır. 

Dostlukları korumak, sevdiklerini hayat yolculuğunda yalnız bırakmamak ve iyiliklere sahip çıkmak, vefânın gerektirdiği temel unsurlardır. 

Geçmişte, aile bağları ve komşuluk ilişkileri bu değerle güçlenirken, günümüzde bu anlayışı yeniden canlandırmak gerekmektedir. 

Bu semtlerin sessiz nasihatlerini dinlemek, belki de bu değerleri yeniden hatırlamak için bir fırsat sunmaktadır. 

Vefâ, işlerin bir anlık menfaatten ibaret olmadığı, yaşamın bir sınav olduğunu bilmekten doğar. 

İnsanlar vefâsızlaştıkça yalnızlaşmakta, yalnızlaştıkça köklerinden kopmaktadır. 

Sonuç olarak, vefâ eksikliğini hissettiğimiz her an, hayâtımızdan bir parçanın eksildiğini de hissettiriyor. 

Vefâ, bir insanın dostuna, ailesine, ülkesine ve inançlarına olan derin bağlılığını sembolize eden bir ışık, bir yön olarak hayâtımızda yer almalıdır. 

Bu değeri unutmadan, modern hayâtın ortasında yeniden hatırlayabilirsek, toplumsal bağlarımız da eski gücünü yeniden pekâlâ kazanabilir. 

Tarihî mekânlarımız ve eşsiz eserlerimiz, bu değerin ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatmak için dimdik ayakta durmaktadır. 

Oralarda, yalnızca tarihî bir yapı değil, insanların özlediği, kalplerine dokunan, geçmişle geleceği buluşturan bir sadâkat örneği saklıdır. 

Unutulmamalıdır ki, vefâyı arayanlar için, o eski dostluğu hissetmek isteyenler için Süleymaniye ve Vefa semtleri hâlâ bir umut ve bir öğüt kaynağıdır.